W dwa lata po objęciu stolicy gnieźnieńskiej arcybiskup odprawił swój pierwszy synod diecezjalny. Owocem jego stało się ogłoszenie statutów prowincji gnieźnieńskiej. "Statuta diocesana pro dioesi [!] Gnesnensi" wyszły z tłoczni Jana Hallera opatrzone datą 14 stycznia 1513 r. Na karcie tytułowej tego druku odbito drzeworyt, przedstawiający nachylone ku sobie herb Korab oraz herb kapituły gnieźnieńskiej – trzy lilie. Nad tarczami herbowymi znajduje się infuła oraz pastorał, u góry zaś wstęga z datą ich zatwierdzenia przez duchowieństwo na synodzie – 1512. Te same statuty miały ukazać się u Hallera już w roku 1512 pod tytułem "Statuta sinodalia pro diocesi Gneznensi". Pierwsze wydanie różniło się od drugiego także drzeworytem na stronie tytułowej. Przedstawiał on wskrzeszenie Piotrowina przez św. Stanisława. Niestety jedyny znany egzemplarz tego zbioru, znajdujący się w zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie, spłonął w czasie drugiej wojny światowej .
Statuty te wydał prymas Łaski opatrując je własną przedmową. Nakazuje w niej, aby żaden z biskupów nie wydawał odrębnych statutów dla własnej diecezji: ani dla poprawiania obowiązującego prawa, ani ku powstrzymaniu rozpusty, ani w celu ułatwienia życia kapłanom, ani też po to, aby mieć pod ręką zwolnienie z zakazów, kiedy jest mu to wygodne. Oto zostają ogłoszone łatwe do użycia statuty wydane przez arcybiskupów gnieźnieńskich, poprzedników Łaskiego, przez niego ponownie potwierdzone. Prymas Łaski dodał przy tym pewne nowe rzeczy, które uznał za konieczne, niektóre zaś z dawnych regulacji nakazując pominąć. Los ten spotkał osiem artykułów z kodyfikacji arcybiskupa Mikołaja Trąby. Pozostałe 69 artykułów zostało przedrukowane przez Łaskiego w niemalże niezmienionej postaci. Fotografia: Biblioteka Narodowa w Warszawie.