Postanowienie opublikowania takiego zbioru podjęte zostało w sposób oficjalny podczas sejmu walnego, obradującego w Radomiu od 30 marca do początków czerwca 1505 r. Już podczas tego sejmu król Aleksander zatwierdził kilka przywilejów i tekstów prawnych, zgromadzonych i przygotowanych z myślą o ich publikacji drukiem. Zarówno to, jak i niezwykle szybkie tempo pracy (biorąc pod uwagę jej rozmiar) – od chwili podjęcia przez sejm decyzji o publikacji do zakończenia dzieła przez drukarza upłynęło niewiele więcej niż pół roku – zdaje się wskazywać, iż przygotowania rozpoczęto znacznie wcześniej, natomiast uchwała sejmowa miała charakter formalny, nie zaś inicjujący.
Treść wydawnictwa stanowią prawa i przywileje wydane przez władców Korony Polskiej (m. in. statuty Kazimierza Wielkiego, przywileje ziemskie, konstytucje sejmowe z lat 1496-1505, unie polsko-litewskie, traktaty pokojowe z Zakonem Krzyżackim, przywilej żydowski z roku 1334 – który jednak uległ tu znaczącym zniekształceniom na niekorzyść Żydów, i inne). Ta pierwsza część zbioru objęta została potwierdzeniem królewskim, dzięki czemu stawała się prawem obowiązującym na terenie Królestwa. Kanclerz swoją osobistą decyzją włączył do tej części również traktat archidiakona poznańskiego Mikołaja Kotwicza na temat interdyktów kościelnych. Po niej następuje część druga nie posiadająca już mocy formalnoprawnej. Znajdują się tu m. in. „Zwierciadło saskie” czy prawo magdeburskie, ale także traktat teoretyczny na temat prawa rzymskiego oraz rozprawa "De iusto vel iniusto bello".
Dwanaście wydrukowanych na pergaminie egzemplarzy przeznaczono dla dygnitarzy państwowych. Król otrzymał urzędowy, przesznurowany i opieczętowany pieczęcią wielką koronną, bogato iluminowany egzemplarz, który został złożony w Archiwum Koronnym Krakowskim (obecnie w AGAD w Warszawie). Ogółem szacuje się liczbę drukowanych na papierze egzemplarzy na ponad 150. Miały one trafić do "kapituł kościelnych i skrzyń sędziów ziemskich".
W Statutach Łaskiego występują cztery ilustracje drzeworytowe (nie licząc sygnetu drukarskiego Jana Hallera). Jeden z drzeworytów powtórzono dwukrotnie. Na dwóch drzeworytach pojawia się postać kanclerza Łaskiego, trzeci przedstawia patronów Polski, świętych Wojciecha, Stanisława, Floriana i Wacława, na czwartym zaś widzimy drzewo genealogiczne Jagiellonów. Drzeworyty te znajdują się tylko w pierwszej, tzw. urzędowej, czyli potwierdzonej pieczęcią królewską części dzieła. Uznaje się je za wyobrażenie programu politycznego, jaki starał się realizować Łaski.
Postaci ludzkie zasiadające wokół tronu królewskiego na tzw. "drzeworycie sejmowym" (senatorowie duchowni i świeccy oraz posłowie szlacheccy) otacza pierścień herbów ziemskich. Godła państwowe, Orzeł w koronie i Pogoń, umieszczono nad głową króla, na zaplecku tronu. Kolejność w rozmieszczeniu poszczególnych herbów ziem i ich położenie w stosunku do godeł państwowych świadczy o priorytetowym znaczeniu niektórych zagadnień polityki zagranicznej, którą kierował przypuszczalny inspirator programu ikonograficznego drzeworytu, kanclerz Jan Łaski. Na drzeworycie tym najbliżej osoby króla, przed herbami ziem wchodzących w skład państwa, umieszczono herby lenn nie mających swego przedstawicielstwa w sejmie. W przypadku herbów Wołoszczyzny, Prus Krzyżackich czy Pomorza Zachodniego umieszczenie ich na wysokich miejscach oznacza polskie roszczenia do tych ziem. Z kolei umieszczenie herbu Prus Królewskich między godłami Ziemi Chełmskiej (niedźwiedź na wzgórzu między drzewami) i Ziemi Dobrzyńskiej (głowa brodatego mężczyzny w koronie zamkniętej kabłąkami), świadczy, że potraktowano go jako herb prowincji inkorporowanej do Polski, zgodnie z wymową prawną traktatu toruńskiego. Herby umieszczone po godłach państwowych Polski i Litwy, złączonych przez osobę Aleksandra na zasadzie unii personalnej reprezentują wszystkie ziemie polskie i wszystkie lenna; w wypadku tych ostatnich zasadniczym czynnikiem łączącym je z państwem była osoba króla. Król i otaczający go krąg herbów symbolizują terytorium państwa i zasadę władzy jednoczącej to terytorium." />